اوّلاً به این خاطر که تمام جنایات تاریخ تا به امروز به خاطر تغییر مسیر تاریخ از سقیفه بوده است؛
و ثانیاً به این خاطر که اهل بیت(ع) بزرگترین مخلوقات خداوند هستند و ظلم به آنها، بزرگترین ظلم است. بنابراین ستمگران به حقّ محمّد و آل محمّد(ص)، متّهمان ردیف اوّل هستند.
در روایت بلندی از امام صادق(ع) خطاب به مفضّل بن عمر نیز آمده است که حضرت مهدی(عج)، جنایات اتّفاق افتاده از زمان حضرت آدم(ع) تا خاتم(ص) را نام می برند و مقصّران را به دار مکافات می آویزند؛ از جمله:

«كشته شدن هابيل فرزند آدم، برافروختن آتش براى ابراهيم، [...]، قتل يحيى، [تلاش برای] به دار كشيدن عيسى، شكنجه دادن جرجيس و دانيال پيغمبر، زدن سلمان فارسى، آتش زدن در خانه ی اميرالمؤمنين و فاطمه زهرا و حسن و حسين(ع)، تازيانه زدن به بازوى صديقه كبرى فاطمه زهرا(س)، در به پهلوى او زدن و سقط شدن محسن، بچّه ی او، سم دادن به امام حسن، كشتن امام حسين و اطفال و عموزادگان و ياوران آن حضرت، اسير كردن فرزندان پيغمبر(ص) و ريختن خون آل محمّد، هر خونى كه به ناحق ريخته شده، هر زنى كه مورد تجاوز قرار گرفته و هر خيانت و اعمال زشت و گناه و ظلم و ستم كه از زمان حضرت آدم تا موقع قيام قائم از بنى آدم سرزده»(1)

این را هم بگوییم که اولویت اوّل امام عصر(عج) در انتقام کشیدن از کسانی است که نخستین پیشوایان ظلم بودند و بزرگترین آیت خداوند، یعنی حضرت امیرمؤمنان علی(ع) را از منصب حقّش دور کردند. امام عصر(عج) آن دو را از کنار قبر رسول خدا(ص)، زنده بیرون می آورند و با برشمردن جنایات آنها – احتمالاً در میان هلهله ی شادی شیعیان و محبّان اهل بیت(ع)- دار می زنند.(2)

پی‌نوشت:
1. حلى، حسن بن سليمان بن محمد، «مختصر البصائر» - ايران ؛ قم، مؤسسة النشر الإسلامي‏، چاپ: اول، 1421 ق. ص 433-499.
2. همان.